Camilo Castelo Branco

Biografia

Camilo Castelo Branco( urodzony 16 marca 1825 w Martires (Lizbona), zmarł 1 czerwca 1890 w São Miguel de Seide), był płodnym portugalskim pisarzem XIX wieku, który napisał ponad 260 książek (głównie powieści, dramaty i eseje). Jego pisarstwo jest uważane za oryginalne, ponieważ łączy dramatyczny i sentymentalny duch romantyzmu z bardzo osobistą kombinacją sarkazmu , goryczy i czarnego humoru . Jest również ceniony za swój szczególny dowcip i anegdotyczny charakter, a także za burzliwe (i ostatecznie tragiczne) życie.

Camilo urodził się poza związkiem małżeńskim i został osierocony w niemowlęctwie. Chociaż wywodził się z prowincjonalnej arystokracji północnej Portugalii (jego ojciec, Manuel Joaquim Botelho Castelo Branco, był synem znamienitej rodziny w okolicach Vila Real , ale mieszkał w stanie bliskim ubóstwa ze względu na surowe prawo primogenitury , które wówczas w dużej mierze wykluczało młodszych synów z dziedziczenia).

Camilo spędził wczesne lata w wiosce w Trás-os-Montes, gdzie uczyła go w domu przez trzy niezamężne ciotki. W wieku 13 lat wstąpił do seminarium katolickiego w pobliskim Vila Real. Jako nastolatek zakochał się w poezji Luísa de Camõesa i Manuela Marii Barbosy de Bocage. Pomimo tego zainteresowania literaturą i jego niezwykłych zdolności w grece i łacinie , Camilo był mało zdyscyplinowanym uczniem.

Od 17 do 20 roku życia z przerwami studiował medycynę i teologię w Porto i Coimbrze, ale ostatecznie zdecydował się zostać pisarzem. Po okresiepracy dziennikarskiej w Porto i Lizbonie udał się do seminarium biskupiego w Porto, aby zostać księdzem. W tym okresie Camilo napisał szeregdzieł religijnych i przetłumaczył dzieło François-René de Chateaubrianda . Camilo faktycznie przyjął mniejsze święcenia kapłańskie, ale jegoniespokojna natura odciągnęła go od kapłaństwa i poświęcił się literaturze do końca życia. Był dwukrotnie aresztowany; pierwszy raz za ekshumację szczątków jego pierwszej żony (którą poślubił w wieku 16 lat, a która zmarła w wieku 24 lat) oraz drugiej z powodu cudzołóstwa z Anną Plácido , która była wówczas mężatką.

Podczas drugiego i dłuższego pobytu w więzieniu napisał to, co większość uważa za swoje najlepsze i najbardziej charakterystyczne dzieło Amor de Perdição (Zgubna miłość). Później ten etap jego życia zainspirował go również do napisania Memórias do Cárcere (dosłownie „Wspomnienia z więzienia”), w których opisuje meandry nędznego wówczas i przepełnionego więzienia Relação, w centrum Porto.

Camilo został wicehrabią ( Viconde de Correia Botelho )1 w 1885 roku w uznaniu jego wkładu w literaturę, a kiedy jego stan zdrowia się pogorszył

i nie mógł już pisać, parlament przyznał mu dożywotnią emeryturę. W 1886 napisał „Esboço de crítica: Otelo, o Mouro de Veneza”. Oślepiony (zpowodu kiły ) i cierpiący na przewlekłą chorobę nerwową, Castelo Branco popełnił samobójstwo, strzałem z rewolweru w 1890 roku, siedząc w swoim słynnym drewnianym fotelu bujanym.

Dzieła

Camilo Castelo Branco jest prawdopodobnie najbardziej płodnym ze wszystkich portugalskich pisarzy, jego twórczość obejmuje powieści, sztuki teatralne, wiersze i eseje. Ponadto Camilo był pierwszym portugalskim pisarzem, który był w stanie utrzymać się finansowo z samego pisania. W sumie jego publikacje liczą około pięciuset sześćdziesięciu, ale najbardziej znany jest ze swoich powieści. Mimo że Camilo miał dużo pracy, aby opłacić rachunki, nigdy nie stracił swojej indywidualności. Jego znajomość osobistości pozwoliła mu ożywić swoje pisarstwo szeregiem  pamiętnych postaci i typów portugalskich, takich jak „brasileiro” (powracający portugalski emigrant, który dorobił się fortuny w Brazylii), stary „Fidalgo” (szlachcic) z północnej Portugalii i księdza  z Minho .

Powieści Camilo można podzielić na trzy okresy. Pierwszy okres to romanse wyobraźni, których dobrym przykładem jest Os Mistérios de Lisboa.

Drugi okres obejmuje jego powieści obyczajowe , styl, który rozwinął i pozostał głównym przedstawicielem aż do pojawienia się O Crime de Padre Amaro Eça de Queiroz . W tych powieściach łączy realizm i idealizm, doskonale oddaje życie domowe i towarzyskie Portugalii z początku XIX wieku.

Trzeci okres obejmuje jego twórczość z zakresu historii, biografii i krytyki literackiej. Wśród nich można wymienić Noites de Lamego , Cousas leves e pesadas , Cavar em ruínas , Memórias do Bispo do Grão Pará i Boémia do Espírito.

Wśród jego najbardziej znanych romansów są O Romance de um Homem Rico , jego ulubiony, Retrato de Ricardina , Amor de Perdição (Zgubna miłość) , zbiór nowel Novelas do Minho i A Brasileira de Prazins . Wiele jego powieści ma charakter autobiograficzny, jak Onde está a felicidade? , Memórias do Cárcere i Vingança . Castelo Branco jest godnym podziwu gawędziarzem, głównie dlatego, że był genialnym improwizatorem, ale nie próbuje studiować postaci. Ma bogactwo słownictwa, które prawdopodobnie nie ma sobie równych w całej literaturze portugalskiej, często używając niejasnych słów. Jednocześnie niewielu autorów portugalskich wykazało się tak głęboką znajomością języka ojczystego. Chociaż natura obdarzyła Camilo poetyckim temperamentem, jego wiersze uchodzą za mierne, najlepsze sztuki pisane są śmiałą kreską i zawierają mocno dramatyczne sytuacje, a jego komedie to tryumf groteski, o zjadliwym tonie przywodzącym na myśl dzieło Gila Vicente .

Nazywany jest niekiedy "portugalskim Balzakiem2.

Amor de Perdição (Zgubna miłość)3

Akcja powieści rozgrywa się w centrum miasta Viseu, choć kilka razy zmienia scenerię w trakcie

rozwoju wydarzeń.

Narracja zaczyna się od historii rodziny Szymona (Simão), jego konfliktów z ojcem, jego

agresywnego zachowania napędzanego ideałami rewolucji francuskiej. Był młodym człowiekiem

zaangażowanym w obronę publiczną i akademicką, ponieważ studiował na uniwersytecie w

Coimbrze, bardzo zajętym w tym czasie.

Jednak Simão przenosi się do Viseu, mieście, w którym mieszkała jego rodzina. W tym okresie

jego ojciec zauważa zmiany w zachowaniu się syna i odkrywa, że jest zakochany w swojej

sąsiadce, Teresie.

Para utrzymuje swój romans poprzez okna swoich pokoi, ukrywając się, ponieważ rodziny są

wrogami.

Powód rodzinnej waśni: Rodziny od dawno temu miały zatarg prawny, ale do dziś nie mogą się

pogodzić z powodu ich dumy.

Simão wrócił do Coimbry, aby ukończyć studia i stać się niezależnym człowiekiem, aby mógł

wrócić do Viseu i poślubić swoją ukochaną, tak jak jej obiecał.

Tymczasem Teresa komunikowała się za pośrednictwem siostry Szymona, ale została

zdekonspirowana i ojciec Teresy, Tadeusz, zaaranżował przymusowe małżeństwo z dalekim

kuzynem, aby zapobiec rozwojowi miłości. Po wielu groźbach Teresa wysyła list do Szymona,

mówiąc mu wszystko.

Szymon powraca w ukryciu do miasta i przebywa w domu Jana de Cruz (João da Cruz ),

poddanego, który był winien przysługę ojcu Szymona, z powodu pomocy, jaką otrzymał, aby

uniknąć szubienicy. Od tego czasu Jan stał się prawą ręką Szymona.

Pewnej nocy Teresa i Szymon, którzy co tydzień wymieniali listy, umówili się na spotkanie, podczas gdy wszyscy byli zajęci przygotowaniem

do świąt. Jednak kuzyn Teresy odkrył ich romans. Chociaż nie ujawnił publicznie tożsamości Szymona, chciał się zemścić. Dwaj

chłopcy przygotowują pułapkę, a konfrontacja kończy się zranieniem Szymona, który udał się do domu Jana, gdzie zaopiekowała się nim

Marianna, córką Jana, będąca pielęgniarką.

Mariana zakochuje się w swoim pacjencie. Jednak młoda kobieta uznaje, że jej miłość jest nie do zrealizowania, zadowalając się byciem

wiernym sługą Szymona. W ten sposób Mariana staje się pośrednikiem w przekazywaniu listów i romansu pary bohaterów.

Tadeusz umieszcza swoją córkę w klasztorze w Viseu, jako karę. Teresa rozprawia się ze złymi manierami mniszek z tego klasztoru i jest zniechęcona do pisania listów, które podtrzymywały jej związek z Szymonem. Następnie zostaje wysłana do klasztoru w Monchique, gdzie jej ciotka była zakonnicą.

Zawsze informowany listownie, Szymon czeka na moment, kiedy Teresa zostanie przeniesiona, aby spróbować ją porwać i uciec z nią. Zasadzka idzie źle i Szymon zostaje aresztowany.

Dominic, jego ojciec, nie stara się wyciągnąć syna z więzienia z powodu waśni między nimi. Kiedy jednak Szymon został skazany na powieszenie, postanowił użyć swoich wpływów, aby zmienić wyrok. Wszystko, co dostaje, to to, że jego syn zostanie wygnany na 10 lat do Indii.

Mariana popadła w skraj szaleństwa na wieść o szubienicy, ale wkrótce wyzdrowiała, chcąc nadal pomagać Szymonowi i pragnąc udać się z nim na wygnanie. Tadeusz zdaje sobie sprawę, że Teresa i Szymon będą w tym samym mieście w czasie wygnania i próbuje zabrać Teresę z powrotem do pierwszego klasztoru, ale uniemożliwia mu to zakonnica, która jest ciotką Teresy.

Kiedy nadchodzi ten dzień, Teresa pisze ostatni list do Szymona i idzie na punkt obserwacyjny, aby zobaczyć go po raz ostatni. Tam umiera z żalu. Szymon otrzymuje list i już na łodzi umiera na pokładzie z powodu choroby.

Wkrótce potem Mariana rzuca się do morza i tak, oboje umierają w oceanie niespełnionej miłości.

Bohaterowie powieści:

Simão Botelho - To bohater, który początkowo jest opisywany jako młody człowiek zniesmaczony i zaangażowany w sprawy społeczne swojej uczelni, w wieku 17 lat. Kiedy spotyka Teresę, staje się cnotliwym i oddanym człowiekiem, chociaż nadal jest bardzo namiętny i zdolny zrobić wszystko dla swojej ukochanej; Typowy romantyczny bohater.

Teresa de Albuquerque – jest także bohaterką, słodką 15-letnią dziewczyną, która reprezentuje materializację kobiecego romantycznego ideału. Choć delikatna, w całej fabule nabiera heroicznych cech, gdy walczy o swoją miłość.

Mariana – Melancholijna młoda kobieta prostego pochodzenia, która angażuje się w pasję do Szymona. Wie, że nigdy nie zostanie odwzajemniony, cierpienie służy mu jako paliwo, aby zawsze służyć swojej ukochanej; nawet w tym, czego potrzebuje, aby korespondować z Teresą.

Domingos Botelho – Ojciec Szymona, człowiek o znanej sławie, zajmował stanowiska prawnicze, ale pełne wad chciwej elity. Niestrudzenie walczy o kres pasji syna.

Tadeu de Albuquerque – ojciec Teresy, o charakterze podobnym do Domingosa Botelho. Obaj są wrogami rodziny. Autorytarny, uparty i nadopiekuńczy.

João da Cruz – ojciec Mariany, prosty kowal, który zaciągnął długi u ojca Szymona, dlatego został przydzielony jako "wierny giermek" głównego bohatera. Najbardziej zrównoważona postać w narracji.

Camilo Castelo Branco w filatelistyce

Znaczki pamiątkowe stulecia urodzin Camilo Castelo Branco (1825-1925)4

Camilo, podobnie jak wiele innych postaci literatury portugalskiej, jest reprezentowany w filatelistyce. Seria poświęcona Camilo z okazji setnej

rocznicy jego urodzin została wydana w 1925 r. Znaczki te zostały wydrukowana przez prestiżową londyńską angielską firmę Waterlow & Sons.

Znaczki zostały zaprojektowane przez Alberto de Sousa i wygrawerowane przez R. Fairweathera (znaczki przedstawiające dom i gabinet Camilo) i Johna Augustusa Charlesa Harrisona (te, które przedstawiają portret pisarza, i bohaterow powieści "Amor de Perdição" Zgubna miłość): Teresy de Albuquerque z "Amor de Perdição", Mariannę i João da Cruz oraz Simão Botelho).

Pomysł odtworzenia postaci z jednej z najsłynniejszych powieści Camilo zrodził się na przykładzie włoskiej poczty, która w 1923 roku na znaczkach upamiętniających stulecie Manzoniego odtworzyła widoki miejsc, w których rozgrywa się akcja jego słynnej powieści "I Promessi Sposi" (Narzeczeni).

Tak więc znaczki reprezentują:

– Dom pisarza w S. Miguel de Seide (2 centy – pomarańczowy; 3 centy – zielony; 4 centy – niebieski zamorski; 5 centów – czerwony; 6 centów –czerwony; 8 centów – sepia;

– gabinet Camilo Castelo Branco: 10 centów – jasnoniebieski; 16 centów – pomarańczowy; 20 centów – fioletowy; 30 centów – cieemnobrunatny; 32 centy – zielony; 48 centów – czerwony brąz;

– Portret Camilo: 15 centów – oliwkowa zieleń; 25 centów – karmin; 40 centów – zielony i czarny; 8. grosze – brązowe; 1$60- ciemnoniebieski;4$50- czerwony na czarnym;

- Teresa de Albuquerque: 50 centów – niebiesko-zielony; 64 centy – żółtobrązowy; 75 centów – szary; 96 centów – karminowy; 1$00 – niebieskawy fiolet; 1$20 – żółto-zielony;

- Mariana i João da Cruz: 2$00- Ciemnoniebieski na zielonym; 2$40- zielony na żółtym; 3$00- karmina na niebiesko; 3$20 – czarny na zielonym; 10$00- sepia na żółtym;

- Simão Botelho: 20$00 - czarny na żółtym.

To wydanie jest jedną z najdłuższych portugalskich serii znaczków, złożoną z 31 walorów.

Następnie nominały 4,5,6,10,15,20, 25, 30,40, 50 i 80 centów i 1 escudo, 1,20 escudo, 1,60 escudo, 2 escudo i 4 escudo krążyły od 4 stycznia 1934 roku, czyli dziewięć lat później.

W październiku 1934 roku do obiegu weszły znaczki o nominale 10$00 i 20$00. Po 10 latach, po emisji znaczka wartości 75 centów znów trafiły do obiegu. Wszystkie znaczki były używane do 30 września 1945 r., kiedy to wycofano je z obiegu.

W tym samym roku – 1925 – Poczta postanowiła przedrukować 20 znaczków z tej serii napisem "Azory" do użytku na wyspach. Są to znaczki 2 c, 3 c, 4 c, 5 c, 10 c, 16 c, 25 c, 32 c, 40 c, 48 c, 50 c, 64 c, 75 c, 80 c, 96 c, 1$50, 1$60, 2$00, 2$40 i 3$20.

W 1990 roku Poczta Portugalska wydała ponownie, tym razem pojedynczy znaczek, upamiętniający setną rocznicę śmierci Camilo, włączony do serii Przedstawiciele Literatury Portugalii, w wysokości 65 escudo.

Rok 2012 upłynął pod znakiem obchodów 150. rocznicy pierwszego wydania książki "Amor de Perdição" Camilo Castelo Branco. Poczta Portugalska upamiętniła to wydarzenie kartka pocztową.

Będąc w Lizbonie, koniecznie odwiedź.

„Amor de Perdição“ rzeźba Francisco Simões

Noty:

1 Visconde de Correia Botelho to tytuł szlachecki nadany przez króla Portugalii Ludwika I dekretem z 18 czerwca 1885 r . na rzecz Camilo FerreiryBotelho Castelo Branco. Drugim wicehrabią był jego syn Nuno Placido Castelo Branco.

2 Honoré de Balzac (ur. 20 maja 1799 w Tours, zm. 18 sierpnia 1850 w Paryżu) – powieściopisarz francuski, obok Dickensa i Tołstoja jeden znajważniejszych twórców współczesnej powieści europejskiej, autor monumentalnego cyklu powieściowego Komedia ludzka (La comédiehumaine).

3 https://beduka.com/blog/materias/literatura/resumo-de-amor-de-perdicao/

4 https://casadecamilo.wordpress.com/2010/02/11/selos-comemorativos-do-centenario-do-nascimento-de-camilo-castelo-branco-1825-1925/